یک شهید: پسرمان بمیرد هم با ماشین دولتی نمی‌برمش دکتر

در قطعه ۵۳ گلزار شهدای بهشت زهرا(س) روی سنگ مزار شهید نوشته شده، شهید دکتر «مجتبی قشونی»؛ ولادت ۳۱ مرداد ۱۳۳۴ و شهادت ۳۱ مرداد ۱۳۶۵. شهیدی که با جان و دل برای مردم کردستان و به خصوص مردم شهرستان قروه و روستاهای اطراف کار می‌کرد. 
او کارشناس بینایی سنجی و مسؤول اداره بهداری شهرستان قروه بود. روزها در اداره مشغول بود و بعد از ظهرها هم برای بینایی‌سنجی به روستاهای کردستان می‌رفت. او خانواده‌اش را هم از تهران به سنندج برده بود و در پادگان زندگی می‌کردند و سرانجام  پزشکی که دلسوز مردم بود، در کردستان به شهادت رسید.

نسرین مخبری از فروردین ۱۳۶۰ تا ۳۱ مرداد ۱۳۶۵ با شهید «مجتبی قشونی» زندگی کرده است و مهمترین شاخصه این شهید را توجه به بیت‌المال و خوش‌خلقی می‌داند.
او می‌گوید: «به خاطرم هست یکبار شهید قشونی به اشتباه خودکار اداره را به خانه آورده بود. من خودکار را برداشتم تا شماره یادداشت کنم، او ناراحت شد و گفت: این امانت و بیت‌المال است! اهمیت به کسب مال حلال از شاخصه‌های همسرم بود؛ این توجه شهید تا امروز در زندگی من تأثیر داشته و من هم که معلم بودم، به این مسئله خیلی توجه می‌کردم.»

مخبری با بیان خاطره‌ای از شهید قشونی می‌گوید: «در سنندج که بودیم، پسر خردسالمان سر کیفتم رفته بود و تعدادی قرص برداشته و خورده بود. من با دیدن این صحنه خیلی ترسیدم. با مجتبی تماس گرفتم و به منزل آمد. ماشین دولتی دم دست بود و نیاز نبود از پارکینگ دربیاورد، به او گفتم با همین ماشین هر چه سریعتر پسرمان را برسانیم بیمارستان. اما قبول نکرد و گفت: بچه‌ام بمیرد هم با ماشین بیت‌المال نمی‌برم بیمارستان».
وی ادامه می‌دهد: «یک هفته قبل از شهادت همسرم، کردستان بمباران شد. طوری که تمام شیشه‌های منزلمان خرد شد و ریخت. آقامجتبی شبانه ما را به تهران آورد. به مادرم گفت: مادر! نسرین و ۲ تا بچه‌ها امانت شما که سالم برگردانم. همسرم جمعه برگشت سنندج و یک هفته بعد روز جمعه شهید شد.»